Verloren Zielen

Soms kunnen overledenen moeilijk de weg naar gene zijde vinden.
Emoties tijdens het overlijden, of verbindingen die hen hier op aarde houden, kunnen de reden zijn voor de onrust na de dood.
Deze onrust kan tot gevolg hebben dat zij alles doen om de aandacht van levenden of nabestaanden te trekken.
Wij, de levenden, ervaren dan een energie in huis.
Dit wordt voelbaar door kou, een raar gevoel, het gevoel dat iemand naar je kijkt ?
Soms gaat het nog verder, dan geven de doden echt tekenen van leven.
Kaarsen gaan uit, deuren slaan dicht of klokken staan stil en kapotte radio’s gaan ineens spelen.
Vooral electriciteit is een toegankelijke manier van aandacht trekken die door deze onrustige zielen gebruikt wordt om zichzelf kenbaar te maken.
Ze knipperen met de lichten; Help! ‘Ik ben hier’!, lijken zij te willen zeggen’.
Spooky, doodeng voor de mensen die in de buurt zijn en in de huizen wonen die door deze onrustige zielen mede- bewoond worden.
Geen probleem voor een medium die deze zielen kan zien. Désirée ziet deze mensen in nood.
Zij ziet de onrust, ziet hun gezichten en luistert naar hun verhalen. 

Enkele van deze verhalen en de ervaringen van Désirée leest u hieronder
Het spookte op een zolder van een oud huis, gebouwd in 1610, in de oude binnenstad van Dordrecht. De eigenaar nodigde mij uit om eens lang te komen. De kinderen durfde niet naar boven, stoelen verschoven van hun plek, lampen gingen uit en boeken vielen uit de oude stoffige boekenkast zonder dat iemand ze aanraakte. Hoeveel licht er ook brandde, het bleef donker.

Ik ging op bezoek bij het echtpaar en besloot de nacht op de zolder door te brengen, er stond een bed, dus waarom niet.

Na een heerlijk etentje en een gezellige avond met een paar wijntjes, ging ik de trap op naar zolder.

Ik voelde direct de aanwezigheid van een entiteit. Ik kleedde mij uit en kroop in het bed dat in een hoek van de zolder stond. De energie maakte ook mij bang en ik rilde onder de dikke deken. Ik ben echt geen held, dus ik vroeg mijn vrienden aan gene zijde om hulp. Kees en Jeer, beiden vissers, geboren in 1800 en omgekomen op hun schip de “Vrouwe Mijntje’ in 1830, zijn mijn helpers. Ze stonden direct naast mij en hielden mijn hand vast terwijl ik keek naar de plek waar de energie vandaan kwam. Ik zag de man die mij de angst bezorgde. Hij was een koopman , kleding rond 1600, zwart fluweel met kanten kraag. Hij was met een ketting aan één van de zolderbanlken geketend en hij vertelde mij zijn verhaal.

Hij kwam uit een gezin van een rijke koopman, aardewerk, pannen en potten. Zijn vader overleed en hij erfde het bedrijf. Zijn broer, die jonger was werd daarmee afhankelijk van deze oudere broer Johannes ( zoals hij heette) . Zolang Johannes niet trouwde en geen opvolgers had , was er nog een kans dat de jongere broer een belangrijke functie binnen het familiebedrijf kon vasthouden. Deze kans was verkeken toen Johannes meldde dat hij zou gaan trouwen met zijn geliefde, Maria, dochter van een lakenhandelaar. De broer accepteerde de situatie niet en zette Johannes gevangen op de zolder. Hij vertelde aan iedereen dat zijn broer geestelijk niet in orde was en voor zijn veiligheid door hem verzorgd werd.

Johannes zat jaren vast op zolder. Hij kreeg te eten, maar meer ook niet. Zijn geliefde vroeg meerdere malen naar hem, staarde naar de gevel zich afvragend wat er met hem gebeurd kon zijn, maar ze kon niets doen want de broer had geld en macht.

Johannes stierf, verhongerd en vervuild en vol van machteloosheid en verdriet.

Maria trouwde met een ander.

Toen ik op de zolder kwam zat Johannes daar nog steeds, woedend, honderden jaren later. De aardse emoties kluisterden hem letterlijk aan de aarde.

Ik luisterde naar hem,het maakte hem rustig, de ketting kon losgemaakt worden, hij zag zijn moeder die aan gene zijde op hem gewacht had, zij omarmde hem en nam hem mee naar het licht.

Het licht keerde terug op zolder, de kinderen speelden er weer. 

Drie maanden later werd ik weer uitgenodigd door het echtpaar in Dordrecht. Ik besloot weer te blijven slapen op dezelfde zolder om te zien of de geest van Johannes het pand werkelijk verlaten had.

Het was rustig op zolder en ik viel zonder enig probleem in slaap. Midden in de nacht werd ik wakker door het gebeier van klokken. Het pand stond midden in de oude stad van Dordrecht dus de kerk was twee straten verderop. Maar, kerkklokken midden in de nacht, wonderlijk.

Even was ik gedesoriënteerd en vroeg mij werkelijk af waarom de klokken zouden luiden.

Klaarwakker keek ik de donkere zolder op en daar zag ik Johannes, de man die ik maanden daarvoor geholpen had. Hij kwam aanlopen met een prachtige vrouw aan zijn arm in een bruidsjurk!!

Het was Maria en ze trouwden alsnog!

Iedereen was erbij, zijn moeder en vader liepen naast hen.

De bruidsstoet liep langs mijn bed en Johannes stopte naast me om mij te vertelllen dat hij zijn broer vergeven had en om mij te bedanken.

Nooit was ik gelukkiger dan toen en ik, op mijn beurt,  dankte God voor de gave die ik gekregen heb om mensen te kunnen helpen, levend of dood( zoals wij aardse mensen dat noemen). 
 

Ooit ontmoette ik een man die geen enkele wens had in het leven en vol tevredenheid een levenlang letterlijk etend en zappend op de bank hing. Hij had niets bijzonders gepresteerd in zijn werk, was overmatig dik waardoor hij zich nauwelijks kon bewegen, hij woonde nog bij zijn moeder en werd door iedereen aangekeken op zijn gedrag.

Maar,………. hij was tevreden met zijn bestaan en hij deed niets om iets te veranderen.

Toch werd hij bijna genoodzaakt om mij te bellen voor een reading. Iedereen had een negatief oordeel over hem en zij vonden dat hij niet klopte!!

Hij vroeg mij om naar hem te kijken en hem te vertellen, waarom hij zoveel at en zichzelf helemaal oké vond..en,.. hoe hij zijn leven zo kon veranderen dat andere mensen hem aardig zouden vinden? 

Helaas hecht de dualistisch denkende mens een negatief oordeel aan dik zijn en ‘nietsdoen’ , en zo reageerde ik ook destijds, dus ik dacht werkelijk dat ik hem wel van de bank kon krijgen.

Maar van hem heb ik geleerd nooit meer te oordelen, want tijdens een sessie met hem zag ik zijn vorige leven;

In de beelden die ik doorkreeg zag ik hoe hij in de eerste wereldoorlog graatmager en doorweekt, stervend van de kou en rennend door een kogelregen, zijn maten in veiligheid bracht. Hij overleefde het zelf niet. Hij stierf op het slagveld. 

Deze overleed een paar maanden na onze ontmoeting door overgewicht en een hartaanval. Hij is nu vaak hier bij mij als wijze vriend, een geweldig mens en oude wijze ziel die mij raad geeft van gene zijde.

Het gaat dus blijkbaar niet om wat je doet of hoe succesvol je bent, maar om de ervaringen uit vorige levens en de processen en uitdagingen die we in dit leven willen aangaan.

Soms zijn dat er veel, soms mogen we uitrusten en hamburgers eten en worden intussen net zo wijs.